Requiescat in Facebook

Het is tegenwoordig bon ton om de ondergang van Facebook te voorspellen. Je account deleten en social networking sooo 2008 vinden, daar kun je best mee scoren. Toch blijf ik het een interessant medium vinden. Omdat het helemaal nog niet over z'n top heen is. Omdat Facebook nog steeds aan het groeien is en mensen voortdurend geconfronteerd worden met nieuwe vragen over het online leven.

In de vroegere internet dagen hadden we allemaal nog avatars. Je vrienden wisten vaak wel welk avatar je had, maar zelfs dan waren er nog wel 100 andere lonelygirls en coolegasten. Van avatar kon je ook wisselen als van ondergoed. Sinds Facebook gooien we plots echter onze echte namen op het web. We houden contact met mensen die we (normaalgezien) echt kennen en doen steeds meer dingen die we uit het echte leven kennen: cocktails trakteren, boeken aanraden of foto's tonen.

Het wordt interessant als Facebook plots nieuwe problemen oproept. Wat als je moeder of baas plots vriendjes willen worden? Wat met een gallerij ex'en? Maar ook wat: wat met het virtuele facebook account als de reële facebooker er niet meer is? Een interessant artikel in The New York Times Auteur Michele Slatalla beschrijft daarin hoe vreemd het is plots een aankondiging te zien voor de verjaardag van een overleden vriend. Op facebook blijf je immer verder leven. Facebook pagina's blijken op die manier ook als een soort virtuele grafzerk te functioneren. Mensen gaan er heen om hun medeleven te betuigen en op de verjaardag van de gestorvene nog een boodschap na te laten. Mensen delen er hun verdriet.

Ook nu na het drama in Fabeltjesland Dendermonde blijkt Facebook deze rol te vervullen. 150.000 mensen hebben facebookgewijs al hun medeleven betuigd! Facebook doet zo als weinig andere applicaties de grenzen tussen on en off line vervagen. Al blijft een item als 'gerelateerde groepen' ons er toch aan herinneren dat Facebook een eigen universum vormt. Want gerelateerd aan de pagina 'Steunbetuiging aan dagverblijf Fabeltjesland' zijn groepen te vinden als 'I bet I can find 1000000 people who dislike Heiniken' of 'Je bent pas echt opgegroeid in de jaren '90 als...'. Op Facebook blijft alles toch altijd net wat vluchtiger.

Jeff 'Hussein' Strabone

Nu en dan duikt er wel eens een handleiding op voor de perfecte hit of blockbuster. Een vast ingredient voor een Amerikaanse blockbuster is een 'solidarity scene' op het einde van de film. De leerlingen die op hun tafels gaan staan ("Captain, my captain") op het einde van Dead Poets Society bijvoorbeeld. Of iedereen die zich voorstelt als "I am Spartacus" in de gelijknamige film uit 1960. Een dergelijke solidarity scene speelt zich momenteel off screen af in de States. Jawel, voor de afwisseling gaan we het nog eens hebben over Obama.

Conservatieve media zoals Fox noemen Obama steevast Barack Hussein Obama. Sporadisch toont men dan per abuis een fotootjes van die andere Hussein (Sadam dan) of Bin Laden, zodat de roddel dat Obama eigenlijk een soort paard van Troje van de moslims is in leven blijft. Jeff 'Hussein' Strabone had hier zijn buik van vol en schreef op zijn blog een stuk getiteld 'We are all Hussein', waarin hij mensen oproept om zelf 'Hussein' als geuzennaam aan te nemen.

“My name is such a vanilla, white-girl American name,” zegt Ashley Holmes uit Indianapolis, die 'Hussein' aan haar Facebooknaam toevoegde “to show how little meaning ‘Hussein’ really has.” Dit is de 'Ich bin ein Berliner' van de jonge Amerikanen. Toch blij dat die op Facebook niet enkel met Britneys naar elkaars kop smijten, maar ook real life engagement tonen.

Via